1. Կազմել հայկական անուներ:
Հայկազունի, Բագրատունի, Արշակունի, Գնունի, Ռշտունի, Երվանդունի:
Բակունց, Արչունց, Շեկունց:
Խաչենց, Թոթովենց, Մաչանենց, Մեծարենց:
2. Ուղղակի դարձնել անուղղակի:
— Ես էլ եմ կարդացել քո անունը — ասացի Սուրենին:
Ես Սուրենին ասեցի, որ կարդացել եմ նրա անունը:
— Աղջիկներ ՛, գնանք լիճը լողանալու — , ձայնեց հեռվից Աննան:
Աննան հեռվից ձայնեց աղջիկներին արդյոք գնանք լիճը լողանալու:
«Նա երբ է ինձ հանգիստ», — մտքում կրկնում էր Հարեվանուհին:
Հարևանուհին կրկնում էր մտքում, թե երբ է նա իրեն հանգիստ տալու։
— Այսպես թե այնպես, քո արածների համար պատասխան ես տալու — , զգուշացրեց նձ ընկերս:
Ընկերս ինձ զգուշացրեց, որ այդպես թե այնպես, ես իմ արածների համար պատասպան եմ տալու։
3․ Տրված նախադասության ընդգծված մասերը վերածել դերբայական կապակցությունների։
Երբ կորսված հայրենիքի երգերն էր երգում, կարծես անէանում էր, իրական կյանքից վերանում։
Կորսված հայրենիքի երգերը երգելիս կարծես անէանում էր, իրական կյանքից վերանում։
Ով իր ժողովրդի պատմությունը չգիտե, չի կարող իր երկրի տերը դառնալ։
Իր ժողովրդի պատմությունը չիմացողը չի կարող իր երկրի տերը դառնալ։
Միայն երևում էր պատանու գլխարկը, որ սև կատվի նման վազում էր արտի վրայով։
Միայն երևում էր արտի վրայով սև կատվի նման վազող պատանու գլխարկը։